Fiction : AU Kingdom Hearts
Title : Little
Red Riding Hood
Chapter :
02
Pairing :
Axel x Roxas
Warning :
Yaoi
ร่างสูงอุ้มร่างบางนั้นมาพักไว้ในโพรงไม้ที่ห่างจากเส้นทางที่ร่าบางใช้เดินทางประจำอยู่มากโข
ร็อคซัสที่เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้างหนีไปนั่งขดอยู่ที่มุมมุมหนึ่งที่คิดว่าห่างจากหมาป่าแดงที่สุด
“นี่นายจะขดอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม”
ร่างสูงเริ่มหมดความอดทน
ทุกครั้งที่ขยับเข้าใกล้กระต่ายน้อยสีขาวที่เขาจับมาจะขยับหนีไปเรื่อยๆเช่นกัน
อยากจะกระโจนไปจับตัวเอาไว้
ทั้งร่างกายที่สั่นเทานั้น ดวงตาสีน้ำทะเลสะอาดที่เอ่อน้ำตา ริมฝีปากบางวาวสีชมพู
เรือนร่างนุ่มที่หอมคลุ้งอยู่ตลอดเวลา ไปจนถึงใบหูยาวและหางฟูสีขาวน่าจับ
แต่กลัวว่าถ้าทำอะไรบุ่มบ่ามเดี๋ยวพ่อกระต่ายน้อยจับไม่ไหวเอาเสียก่อน
“ฉันไม่กินนายหรอกนะ”
เสียงทุ้มพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุด
“ละ แล้วจับผมมาทำไม”
ร่างบางถามเสียงสั่น ร็อคซัสขยับถัดหนีร่างสูงมาเรื่อยๆจนถึงมุมด้านในสุด
ไม่มีทางหนีแล้ว ขาวเรียวไม่สามารถกระโจนออกวิ่งหนีไปได้
เพราะถึงแม้จะมีแรงขึ้นมาบ้างแล้วแต่มันก็ไม่มากพอพอจะทำให้ออกวิ่งไปได้
หรือถึงแม้จะวิ่งได้ก็คงหนีไปไม่พ้นอยู่ดี
“ฉันแค่อยากรู้จักนายนะ” ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ร่างบางแล้วกักร่างเล็กกว่าไว้ในวงแขนแกร่งเพียงข้างเดียว
ส่วนมือที่เหลืออีกข้างเขาพยายามลูบหัวปลอบใจกระต่ายน้อยอย่างเบามือเพื่อปลอบขวัญ
แล้วสุดท้ายมือข้างนั้นก็ยกใบหูยาวสีขาวมาจรดกับริมฝีปากอย่างแผ่วเบา “ฉันชื่อเอ็กเซล
นายล่ะ?”
“ระ ร็อคซัส” เสียงตอบแผ่วเบา ดวงตาสีน้ำทะเลสะอาดก็ยังคงไม่กล้าสบกับดวงตาสีมรกตอีกคู่อยู่ดีซ้ำตัวยังไม่หายสั่นอีกด้วย
“อึ๊ก”
มือใหญ่เชยคางมนขึ้นมาสบตา ดวงตาสีสวยยังคงเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาถึงแม้มันจะไม่ไหลออกมาแล้ว
ริมฝีปากบางมันวาวแย้มออกเล็กน้อยราวกับเชิญชวน
อยากกินกระต่าย!
ทันทีที่ความคิดดังขึ้นในหัวริมฝีปากหนานั้นก็ทาบทับลงมา
ลิ้นร้อนรีบแทรกตัวเข้าไปในรอบแยก ศีรษะกลมถูกดันจนชิดผนังโพรงไม้โดยที่มีฝ่ามือใหญ่รองไว้เพื่อไม่ให้สัมผัสกับผนังแข็ง
แขนเล็กพยายามผลักอกแกร่งออกแต่ก็ไม่เป็นผล
ครั้นจะดิ้นหนีร่างบางก็ถูกขังไว้ด้วยวงแขนแกร่งและร่างสูงใหญ่
เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่ขาดห้วง ริมฝีปากหนาก็ค่อยผละออกอย่างอ้อยอิง
“ปล่อยผมเถอะ” ร่างบางเริ่มอ้อนวอนอีกครั้ง “อย่ากินผมเลยนะ”
“ทำไมฉันต้องทำตามคำขอร้องของเหยื่อด้วยล่ะ” เอ็กเซลแสยะยิ้ม
“ตะ แต่คุณบอกว่า จะไม่...” นิ้วยาวปิดเข้าที่ริมฝีปากบางสวย
“แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“อื้ม! ไม่เอา!
ปล่อยผมเถอะ” ใบหน้าหล่อซุกลงที่ซอกคอขาว “โอ๊ย! ฮือ...ไม่เอานะ! ผมกลัวแล้ว!”
เอ็กเซลหยุดมองใบหน้าหวาน น้ำตาไหลอาบใบหน้าแดงก่ำ
เสียงสะอึกสะอื้นยิ่งทำให้เอ็กเซลได้ใจ มือหนาถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำปูทับกองฟางที่ถูกเตรียมเอาไว้เพราะเขาชอบมานอนเล่นที่นี่
ก่อนมือหนาจะดันร่างบางให้นอนลง
“มันไม่เจ็บหรอกนะ”
“เนื้อกระต่ายไม่อร่อยหรอกครับ!”
ร็อคซัสร้อง “ผมกลัว...อย่ากินผมเลยนะ”
“ถ้าฉันปล่อยเหยื่อไปเพราะเหยื่อกลัวฉันคงอดตายกันพอดี จริงไหม?”
เอ็กเซลไล่นิ้วยาวกับผิวขาวผ่านตาข่ายที่ไม่ได้ช่วยปกปิดอะไร
ซ้ำยังดูยั่วยวนเสียด้วยซ้ำ
หน้าท้องขาวกระเพื่อมขึ้นลงเร็วตามแรงหายใจและแรงสะอื้น
“เรียกชื่อฉันสิ” ริมฝีปากหนาเริ่มขบกับตามร่างขาว
ตั้งแต่ไหล่บางที่สั่นเทา “แล้วฉันจะหยุด...เรียกสิ”
“อ๊ะ! อะ เอ็กเซล”
แผ่นอกขาวมีสีแดงกุหลาบเกิดขึ้นเป็นจุดๆ ยอดอกถูกครอบด้วยโพรงปากร้อน
“จ๊วบ! เรียกอีก”
“เอ็กเซล” มือหยาบจากการจับอาวุธและล่าสัตว์ลูบผิวเนียนและใช้มือเพียงข้างเดียวดึงชายเสื้อตาข่ายนั้นจนพ้นยอดอก
“อย่าหยุดเรียกสิ” ริมฝีปากหนายังคงไม่หยุดสร้างรอยไว้บนอกเนียน
“เอ็กเซล อ๊ะ! เอ็กเซล...เอ็กเซล”
ยิ่งมีเสียงหวานครางหลุดออกมาเป็นระยะร่างสูงก็ยิ่งได้ใจ
ริมฝีปากหนายิ่งเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ
“เอ็กเซล...” เสียงหวานแหบพร่า “เอ็กเซล...ได้โปรด...พอแล้ว ผมกลัว”
“ไม่เอาแล้ว...” เสียงหวานแผ่วหายไป
เหลือเพียงเสียงร้องไห้อันแผ่วเบาและร่างกายสั่นเทาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “อึก! ไม่เอาแล้ว อื้ม!”
ริมฝีปากหนาประกบลงอีกครั้ง ตอนแรกก็ว่าจะแค่แกล้งหยอกเล่น
แล้วค่อยๆทำความรู้กักกันแท้ๆ
แต่เจ้าตัวเล็กเล่นน่ากินซะขนาดนี้หมาป่าอย่างเขาจะอดใจไหวได้ยังไง
เสื้อสองตัวที่ซ้อนกันเริ่มน่ารำคาญถูกถอดออกไป
น่าแปลกใจที่ร็อคซัสนอนนิ่งแทบเป็นตุ๊กตาปล่อยให้ร่างสูงถอดเสื้อออกไปอย่างว่าง่าย
“ร็อคซัส...เป็นอะไร?” เอ็กเซลถามอย่างเป็นห่วง
“จะกินก็กินเถอะ ผมยอมแล้ว” ร่างบางส่งเสียงแผ่ว “ไม่เอาแล้ว”
ก่อนเปลือกตาบางจะปิดลงปล่อยให้น้ำใสๆไหลออกมา
ยิ่งมองก็ยิ่งสร้างความสงสารให้แก่หมาป่าแดง ร่างบางนอนหลับตาตัวสั่นอยู่ใต้ร่างเขา
ผิวเนียนมีทั้งรอยสีกลีบกุหลาบ รอยฟัน ไปจนถึงริมฝีปากที่ช้ำเพราะแรงของเขา
มือหนาอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้บนตักให้แผ่นหลับเล็กบางแนบไว้กับอกอุ่นของตัวเอง
มือหนากอดปลอบและลูบหัวให้อย่างอ่อนโยน
ใบหน้าหน่อคมก้มลงเอาริมฝีปากจูบซับน้ำตาให้อย่างนุ่มนวล
“อย่ากลัวฉันเลยนะ” เอ็กเซลจับให้หน้าผากเล็กชนกับหน้าผากของตน
ลมหายใจร้อนจนสัมผัสได้ชัดเจนทำให้ร่างบางมีสีแดงระเรื่อขึ้นที่ใบหน้า
“ผมหนาว...” ร็อคซัสรีบพูดขัด “ขอผมใส่เสื้อได้ไหม”
“เดี๋ยวฉันจะทำให้นายอุ่นขึ้นเอง”
ดวงตาสีน้ำทะเลหันไปมองร่างสูงแกร่งของเอ็กเซล ทั้งผิวสีน้ำผึ้งและกล้ามที่ขึ้นเป็นลอนสวย
จนไม่ทันระวังตัว
“โอ๊ย!!” ความรู้สึกเจ็บและอึดอัดถูกแทรกเข้ามา
ร่างบางรู้สึกถึงบางอย่างที่ถูกดันสอดเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง “เจ็บ! เอ็กเซล!
ผมเจ็บ!”
ช่องทางฝืดเคืองและบีบรัดอย่างแรงเพราะไม่มีสารช่วยหล่อลื่น
ครั้งแรกสินะ...
ร่างสูงปล่อยนิ้วยาวของตนไว้อย่างนั้นโดยพยายามปลอบกระต่ายน้อยไปด้วย
“เอ็กเซล เอ็กเซล ผมเจ็บ ฮื่อ!”
ร่างบางได้แต่ร้องไห้อ้อนวอน แต่ไม่กล้าขยับไปไหนเพราะความเจ็บปวดด้านล่าง
“ร็อคซัส ผ่อนคลายหน่อยหายใจลึกๆ ไม่ต้องเกร็งนะ”
ร่างบางพยายามทำตามอย่างว่าง่าย กางเกงขายาวแล้วรองเท้าถูกถอดออกไปอย่างเบามือ “ฉันจะค่อยๆขยับนะ”
“ดะ เดี๋ยว! อ๊ะ! เอ็กเซล
อ๊ะ อ๊า” ร่างบางรีบกระโจนกอดคอเอ็กเซลไว้
ความเจ็บปวดที่เริ่มจางหายไปแปลเปลี่ยนเป็นสัมผัสแบบอื่นมาแทนที่
“อ๊ะ ผมจะ มะ ไม่ไหว อ๊า อ๊ะ” เสียงหวานพูดอย่างยากรำบาก “หยะ
หยุดเถอะนะ”
“หืม?” ร่างสูงกำรอบแก่นกายเล็กเอาไว้ก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือกดที่ปลาย
“เธอหมายถึง...ตรงนี้สินะ”
“อื้ม เอ็กเซล...อย่า...”
นิ้วยาวที่แทรกคาอยู่ด้านหลังยังไม่หยุดทำหน้าที่ขยับไม่หยุด
เพื่อให้อีกนิ้วแทรกเข้าไปได้
“ฮืม ปล่อย...อ๊ะ ปะ ปล่อย!”
“อ้อนวอนฉันให้มากกว่านี้อีกสิ” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูยาวอย่างใจเย็น
“มากกว่านี้อีก”
“อ๊า! ทะ ทำไมต้อง ทำ” เสียงหวามพูดขาดช่วง “จะกิน กะ
อ๊ะ ก็รีบกินเถอะ”
“ฉันเองก็เริ่มหมดความอดทนแล้วนะ!”
เสียงทุ้มเข้มขึ้น ดวงตาสีมรกตวาวแสงในเงามือดูราวกับนักล่ากำลังจะขย่ำเหยื่อก็ไม่ปาน
ร็อคซัสหลบสายตาน่ากลัวคู่นั้น “บอกให้ทำตามก็ทำซะ!”
พลันน้ำตาใสก็ไหลออกมาอีกรอบ
มือเล็กค่อยๆยกขึ้นเกลี่ยเส้นผมสีแดงออกและแข็งใจสบกับดวงตาวาวแสงนั้นอย่างกล้าๆกลัว
“เอ็กเซล ขอร้อง โอ้ย!” นิ้วยาวทั้งสามกระแทกเข้าอย่างแรงราวกับแกล้ง “ปะ
ปล่อยผม”
“พูดสิว่านายต้องการฉัน”
“ผะ ผม...ต้องการเอ็กเซล” ริมฝีปากหนายกยิ้มที่มุมปาก เอ็กเซลยอมปล่อยนิ้วมือที่ปิดไว้ออกแล้วใช้มือใหญ่ช่วยเขาแทน
“อ๊า...”
น้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนตามหน้าท้องขาวใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อไปด้วยแรงปรารถนาที่ยังไม่มอดดับ
เอ็กเซลกระชากนิ้วทั้งสามออกจากช่องทางแน่นอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กกระตุกตกใจ
ก่อนบางอย่างที่ใหญ่กว่าจะแทรกเข้ามาแทนที่อย่างยากรำบาก
“ตอนนี้ดูเหมือนนายจะเป็นฝ่ายกินฉันเข้าไปนะ” ใบหน้าคมพูดหยอกล้อ
จนร็อคซัสต้องหันหน้าหลบ “เจ็บมากไหม”
ลิ้นร้อนไล่เลียหยาดน้ำตาในที่ไหลอาบแก้มนวล
ร่างบางพยายามสูดหายใจเข้าท้อง ช่องทางด้านหลังกระตุกเกร็งแน่น
ความรู้สึกแสบแปรบวิ่งลงไปถึงเรียวขาเล็ก
พร้อมกับกลิ่นคาวเลือดที่แรงขึ้นทุกขณะที่ของบางอย่างเริ่มขยับไปให้ลึกขึ้น
“เจ็บ ฮึก...”
“ไม่ร้องนะคนดี” เอ็กเซลกอดปลอบร็อคซัสไว้ ใบน้ำชื้นน้ำตาซุกลงกับอกกว้าง
ลมหายใจแผ่วน่าอึดอัดและไม่ทั่วท้อง “ค่อยๆผ่อนคลายนะ”
เอ็กเซลค่อยพูดกับร่างในอ้อมแขน
มือหนาพยายามลูบหลังปลอบทั้งที่ตัวเขาเองก็อดทนจนแทบบ้ากับแรงตอดรัดจากช่องทางอุ่นด้านล่าง
เมื่อแรงบีบรัดเริ่มคลายออก ร่างสูงก็ค่อยๆขยับกายเข้าออกอย่างช้าๆ
“อ๊า” เสียงหวานครางรับ น้ำตาใสขับส่งให้แววตาสีน้ำทะเลสะอาดหวานเยิ้มจนเจ้าของดวงตาสีมรกตไม่อาจละสายตาได้
“ซี๊ด...ร็อคซัส” เอ็กเซลกัดริมฝีปาก
ร่างสูงต้องข่มใจไม่ขยับแรงจนเกินไปทั้งที่จริงๆแล้วอยากจะกระแทกแรงๆ
แต่กลัวเอวบางๆของกระต่ายน้ำจะหักเอาเสียก่อน
“เอ็กเซล...อ๊ะ ระ แรงอีก...นะ”
เหมือนฟางเส้นสุดท้ายจะถูกเผาไหม้ด้วยไฟราคะ
เอ็กเซลยิ้มรับแล้วทำตามในสิ่งที่ร่างบางร้องขอ
“อ๊า อ๊ะ อื๊ม!” ดูเหมือนว่าเรื่องที่ว่า
กระต่ายเป็นสัตว์ที่ปลุกเร้าได้ง่ายจะเป็นเรื่องจริง “อ๊ะ เอ็กเซล จะ มะ ไม่ไหว”
“พร้อมกันนะที่รัก” ร่างสูงใส่แรงจนแทบสุด กายบางกระตุกรับเล็บเล็กๆจิกลงบนแผ่นหลังกว้างจนเลือดซิบไปตามรอยเล็บ
เอ็กเซลกอดร่างบางไว้แนบอก น้ำอุ่นถูกฉีดใส่ช่องทางด้านหลัง และเปรอะเปื้อนไปตามแผ่นอกกับหน้าท้องของพวกเขา
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่จบเพียงแค่นั้น...
กลับไปที่ : AU Kingdom Hearts
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น