Fic Seven Knights : Trusting [Rudy x Kris]

Fiction : Seven Knights

Title : Trusting

Pairing : Rudy x Kris

Warning : Yaoi

มีแค่นายเท่านั้นที่เชื่อมั่นในตัวฉัน...

“ลูดี้...”

ในยามสิ้นหวังที่สุดฉันก็ยังคงได้ยินเสียงเรียกอันอ่อนแรงของนาย

“เกิดอะไรขึ้นกับนาย...”

นายหาฉันเจอ แม้แต่ในป่ารกร้างเช่นนี้...

ฉันเห็นแววตาของนายที่มองมาที่ฉัน ดวงตาสีทองนั่นชั่งเต็มไปด้วยอารมณ์อันหลากหลาย

“ความศรัทธาที่มีต่อแสงสว่างได้หายไปแล้ว” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นเดิม นายยื่นมือออกมาสัมผัสที่ปีกของฉันอย่างอ่อนโยน สัมผัสปีกที่แปดเปื้อนไปด้วยอย่างไม่นึกรังเกียจ ปีกขนนกของฉันโอบตัวนายเอาไว้ เสียงโซ่กระทบกันเบาๆเพราะการขยับปีกของนายทำให้หัวใจฉันเต้นแรง

“ฉันนึกว่านายจะยึดมั่นในศรัทธาแห่งแสงเสียอีก” ฉันยิ้มแล้วเกลี่ยเส้นผมของนาย ฉันชอบเส้นผมสีครามของนาย ฉันชอบผิวขาวละเอียดของนาย ฉันชอบริมฝีปากสีอ่อนของนาย ฉันชอบดวงตาสีทองของนาย ฉันชอบปีกสีดำสนิทที่ถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนของนาย

“หยุดถอดชุดเกราะของฉันสักที” ฉันชอบเสียงของนาย...

“ขอไม่ได้เหรอ” ฉันมองสายแววดุเชิงดุของนายโดยไม่คิดจะหยุด

“ลูดี้! เดี๋ยวมีคนเห็น!” ฉันเอาปีกคลุมตัวนายจนมิดแม้แต่ปลายปีกของนายก็ไม่มีใครมองเห็น ฉันไม่ยอมให้ใครมองเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของนายนอกจากฉันหรอกนะ

“คริส...” ฉันกระซิบข้างใบหูแหล่มของนาย “ถอดเสื้อเกราะออกให้หน่อยนะ” แล้วเป่าลมใส่เบาๆจนใบหน้าของนายแดงก่ำไปหมด

ถึงจะเขินอายจนผิวกายเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดฝาด แต่นายก็ยอมทำตามที่บอก

“คริส...” ริมฝีปากของฉันกดประทับไปที่ริมฝีปากของนาย ลิ้นร้อนทั้งจาบจ้วง เอาแต่ใจและรุนแรง นายเจ็บมากหรือเปล่า

“ฮ้า!” นายอ้าปากสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง ดวงตาสีทองของนายเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสที่พร้อมจะล้นออกมาทุกเมื่อ...ริมฝีปากของนายเริ่มจะช้ำแล้วนะ

หน้าอกของเราแนบชุดกันจนแม้แต่อากาศก็ไม่สามารถแทรกผ่านไปได้ ฉันรู้สึกถึง...หัวใจของเรา

มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากออกอยู่แล้ว

“ลูดี้” นายเรียกชื่อฉันด้วยเสียงแผ่ว “ถ้าถอดไม่หมดชุดจะเปื้อนเอานะ”

ฉันแทบหลุดขำ นายจงใจพูดตัดอารมณ์ของฉันหรือเปล่า

“แค่ปล่อยข้างในก็พอ” ฉันพูดแล้วมองใบหน้าเขินอายของนาย

“อ๊ะ!” ฉันกอดปลอบนายที่สะดุ้งตกใจ

“เจ็บ!” ฉันมองนายที่น้ำตาไหลอาบอย่างหลงใหล หลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น

และไม่สามารถถอนตัวได้อีกแล้ว

ฉันค่อยๆดันนิ้วของตัวเองเข้าไป ช่องทางของนายยังคงคับแน่นแล้วอุ่นจนร้อนไม่เปลี่ยนไป...

ฉันจูบซับน้ำตาให้นาย พยายามใช้ขนปีกนกสีเข้มปลอบประโลมนายโดยใช้ขนปีกนุ่มสัมผัสตัวนายอย่างแผ่วเบา

“อ๊า...” เมื่อนิ้วแรงเข้าไปจนสุดฉันก็พยายามจะดันนิ้วที่สองเข้าไปด้วย

ได้โปรดยกโทษให้ความเอาแต่ใจของฉันเถอะนะ

“ลูดี้” เสียงของนายทำให้ฉันแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว

“อ๊ะ! ลูดี้” ฉันค่อยๆดันตัวนายลงนอนกับพื้นหญ้า ปีกสีดำของนายแนบอยู่กับปีกของฉัน

“ลูดี้...” เสียงของนายทำเอาฉันแทบทนไม่ไหว

“อึก ลูดี้! มันเจ็บ!” ฉันเปลี่ยนจากนิ้วมือทั้งสองเป็นอย่างอื่นที่ใหญ่กว่าแล้วฟังเสียงนายหอบหายใจแรง มือของนายยกขึ้นเหนือหัวแล้วจิกเล็บสั้นที่โคนไม้ใหญ่แน่นอย่างระบายอารมณ์

“เดี๋ยว! อย่าขยับนะ” ฉันในตอนนี้ไม่ฟังเสียงห้ามของนายหรอกนะ นายก็รู้ดี

“อ๊ะ อ๊า” ฉันอ้าแขนรับร่างของนายที่สะดุ้งกอดฉันแน่น เล็บสั้นของนายจิกลงที่โคนปีกของฉันอย่างแรง

“คริส...” ฉันกระซิบข้างใบหูของนายที่มีลักษณะไม่เหมือนกับของฉัน

“อ๊ะ! ลูดี้ มะ ไม่ไหว” ฉันจูบปิดปากนายอีกครั้งมันทั้งร้อนแรงและรุนแรงในเวลาเดียวกัน มือข้างซ้ายโอบแผ่นหลังของนายไว้ มือข้างขวาก็ปรนเปรอให้นายไม่หยุด เช่นเดียวกับสะโพกของฉันเองที่ยังขยับเข้าออกทั้งยังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

พรวด! น้ำสีขาวขุ่นของนายเปื้อนอยู่เต็มหน้าท้องของฉันไปหมด ฉันมองดูนายที่หอบหายใจอย่างหมดแรง

“ฉันยังไม่เสร็จเลยนะ” ฉันพูดออกไป

“ก็รีบๆ ทำขะ อ๊ะ!” ฉันไม่รอให้นายพูดจบ ริมฝีปากร้อนประกดเข้าอย่างรวดเร็ว

“อ๊า” เพียงชั่วครู่ที่ผละออก ฉันก็ประทับจูบเบาๆที่ริมฝีปากของนาย ไล่ลงที่ลำคอระหงขบเม้มจนเป็นรอยแดง

“อึก อืม” น้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยจนล้นช่องทาง ตัวนายที่เหนื่อยหอบช่างดูยั่วยวนและน่าสงสาร

“ลูดี้ พอแล้ว” เสียงอ่อนแรงของนายมันเซ็กซี่มากเลย

“อีกรอบเดียวก็ไม่ได้เหรอ”

“กะ กลับไปทำที่ห้องฉัน...ได้ไหม” นายพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ ใบหน้าอ้อนวอนขนาดนี้ของนาย จะไม่ให้ฉันใจอ่อนได้อย่างไร

ฉันจัดแจงเสื้อผ้าของเราโดยยังเปลือยท่อนบนเอาไว้ ก่อนจะอุ้มร่างของนายขึ้นมาแนบอก

“พับผ่อนก่อนนะ” นายใช้แขนโอบรอบคอฉันไว้ แล้วซบใบหน้าแดงลงกับไหล่ของฉัน

“ทำอะไรไม่อายฟ้าอายดินเลยนะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

“ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย พลาตั้น!” ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงดุดัน ต่อให้เราร่วมมือกันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะญาติดีกันหรอกนะ

โดยเฉพาะกับคนที่มันมองคริสด้วยสายตาแบบเดียวกับฉันด้วยล่ะก็ไม่มีทาง!

“ฝากเก็บเสื้อเกราะไว้ให้ด้วย” ฉันบอกก่อนจะสยายปีกออก “แล้วก็ช่วยอย่าให้ผู้หญิงของนายเอาไปดัดแปรงอะไรแปลกๆล่ะ”

พลาตั้นไม่ได้ตอบอะไร ของเพียงมองทั้งคู่บินจากไปเงียบๆให้ท้องฟ้ายามราตรี

“โอปป้าขา!!!” ร่างแกร่งของสาวผิวสีแทนที่ถูกกล่าวถึงเมื่อครู่ปรากฏขึ้น

ผู้หญิงของนาย อย่างนั้นหรือ...หึๆ

ร่างสูงยิ้มให้กับคำพูดของ เพื่อนหมาดๆ

“โคลท์ ฝากเธอเก็บเกราะพวกนี้ที”

“เห?” เธอก้มมองชิ้นส่วนเสื้อเกราะสองสีที่วางอยู่บนพื้น “ฉันเอาไปดัดแปลงได้ไหมคะโอปป้า!”

“ได้” พลาตั้นยิ้มให้เธอ “สีทองน่ะชั่งมัน ส่วนสีดำน่ะเอาให้เซ็กซี่สุดๆไปเลยเธอทำได้หรือเปล่า”

“ได้ค่ะ” เธอรับคำอย่างอารมณ์ดี “โอปป้าพลาตั้น!”

“ขอรางวัลหน่อยค่ะ” ไม่ช้าโคลท์ก็รีบชิงหอมแก้มร่างสูงและเก็บชิ้นส่วนชุดเกราะไปอย่างอารมณ์ดี

“หึ...ยัยบ้ารางวัลมันต้องหลังจากที่งานเสร็จสิ” เขาพูดกับตัวเองเสียงเบา

ผู้หญิงของนาย อย่างนั้นหรือ...ใช่สิเธอเป็นผู้หญิงของฉันอย่างที่นายพูดนั่นแหละ

อีกด้าน...

ปีกใหญ่สยายบินอยู่กลางท้องฟ้าสูง

“ลูดี้...” คริสกระซิบแผ่ว

“หืม” ลูดี้หันไปมองใบหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น

“มันเป็นความต้องการของนายจริงๆเหรอ?”

เจ้าของปีใหญ่เพียงแค่ยิ้มให้แล้วจูบเบาๆเพียงแค่ประทับกับริมฝีปากของอีกฝ่าย

“จะมัวแต่สิ้นหวังไม่ได้ โลกนี้...ฉันจะปกป้องให้แบบของฉัน!”

โลกนี้ที่มีนายอยู่ฉันจะปกป้องมันเอาไว้เอง

จบแล้วเย้!! Jongfox แต่งฟิคสั้น(มากๆ)ฉลองพี่ดี้อเวคค่ะ ฮิๆๆ

ปล.Jongfox ไม่ลงเรือพลาตั้นลูดี้หรอกนะ เพราะJongfox ของลูดี้คริส อิอิ

ปล.2 Jongfox ไม่อยากให้เจ๊โคลท์นก เพราะJongfoxก็ชอบแนวนอมอลนะ

Fic Kingdom Hearts : Little Red Riding Hood Yaoi : CH 2

Fiction : AU Kingdom Hearts

Title : Little Red Riding Hood

Chapter : 02

Pairing : Axel x Roxas

Warning : Yaoi

            ร่างสูงอุ้มร่างบางนั้นมาพักไว้ในโพรงไม้ที่ห่างจากเส้นทางที่ร่าบางใช้เดินทางประจำอยู่มากโข ร็อคซัสที่เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้างหนีไปนั่งขดอยู่ที่มุมมุมหนึ่งที่คิดว่าห่างจากหมาป่าแดงที่สุด

            “นี่นายจะขดอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” ร่างสูงเริ่มหมดความอดทน ทุกครั้งที่ขยับเข้าใกล้กระต่ายน้อยสีขาวที่เขาจับมาจะขยับหนีไปเรื่อยๆเช่นกัน

            อยากจะกระโจนไปจับตัวเอาไว้ ทั้งร่างกายที่สั่นเทานั้น ดวงตาสีน้ำทะเลสะอาดที่เอ่อน้ำตา ริมฝีปากบางวาวสีชมพู เรือนร่างนุ่มที่หอมคลุ้งอยู่ตลอดเวลา ไปจนถึงใบหูยาวและหางฟูสีขาวน่าจับ แต่กลัวว่าถ้าทำอะไรบุ่มบ่ามเดี๋ยวพ่อกระต่ายน้อยจับไม่ไหวเอาเสียก่อน

            “ฉันไม่กินนายหรอกนะ” เสียงทุ้มพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุด

            “ละ แล้วจับผมมาทำไม” ร่างบางถามเสียงสั่น ร็อคซัสขยับถัดหนีร่างสูงมาเรื่อยๆจนถึงมุมด้านในสุด

ไม่มีทางหนีแล้ว ขาวเรียวไม่สามารถกระโจนออกวิ่งหนีไปได้ เพราะถึงแม้จะมีแรงขึ้นมาบ้างแล้วแต่มันก็ไม่มากพอพอจะทำให้ออกวิ่งไปได้ หรือถึงแม้จะวิ่งได้ก็คงหนีไปไม่พ้นอยู่ดี

“ฉันแค่อยากรู้จักนายนะ” ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ร่างบางแล้วกักร่างเล็กกว่าไว้ในวงแขนแกร่งเพียงข้างเดียว ส่วนมือที่เหลืออีกข้างเขาพยายามลูบหัวปลอบใจกระต่ายน้อยอย่างเบามือเพื่อปลอบขวัญ แล้วสุดท้ายมือข้างนั้นก็ยกใบหูยาวสีขาวมาจรดกับริมฝีปากอย่างแผ่วเบา “ฉันชื่อเอ็กเซล นายล่ะ?”

“ระ ร็อคซัส” เสียงตอบแผ่วเบา ดวงตาสีน้ำทะเลสะอาดก็ยังคงไม่กล้าสบกับดวงตาสีมรกตอีกคู่อยู่ดีซ้ำตัวยังไม่หายสั่นอีกด้วย “อึ๊ก”

มือใหญ่เชยคางมนขึ้นมาสบตา ดวงตาสีสวยยังคงเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาถึงแม้มันจะไม่ไหลออกมาแล้ว ริมฝีปากบางมันวาวแย้มออกเล็กน้อยราวกับเชิญชวน

อยากกินกระต่าย! ทันทีที่ความคิดดังขึ้นในหัวริมฝีปากหนานั้นก็ทาบทับลงมา ลิ้นร้อนรีบแทรกตัวเข้าไปในรอบแยก ศีรษะกลมถูกดันจนชิดผนังโพรงไม้โดยที่มีฝ่ามือใหญ่รองไว้เพื่อไม่ให้สัมผัสกับผนังแข็ง แขนเล็กพยายามผลักอกแกร่งออกแต่ก็ไม่เป็นผล ครั้นจะดิ้นหนีร่างบางก็ถูกขังไว้ด้วยวงแขนแกร่งและร่างสูงใหญ่

เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่ขาดห้วง ริมฝีปากหนาก็ค่อยผละออกอย่างอ้อยอิง

“ปล่อยผมเถอะ” ร่างบางเริ่มอ้อนวอนอีกครั้ง “อย่ากินผมเลยนะ”

“ทำไมฉันต้องทำตามคำขอร้องของเหยื่อด้วยล่ะ” เอ็กเซลแสยะยิ้ม

“ตะ แต่คุณบอกว่า จะไม่...” นิ้วยาวปิดเข้าที่ริมฝีปากบางสวย

“แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

“อื้ม! ไม่เอา! ปล่อยผมเถอะ” ใบหน้าหล่อซุกลงที่ซอกคอขาว “โอ๊ย! ฮือ...ไม่เอานะ! ผมกลัวแล้ว!”

เอ็กเซลหยุดมองใบหน้าหวาน น้ำตาไหลอาบใบหน้าแดงก่ำ เสียงสะอึกสะอื้นยิ่งทำให้เอ็กเซลได้ใจ มือหนาถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำปูทับกองฟางที่ถูกเตรียมเอาไว้เพราะเขาชอบมานอนเล่นที่นี่ ก่อนมือหนาจะดันร่างบางให้นอนลง

“มันไม่เจ็บหรอกนะ”

“เนื้อกระต่ายไม่อร่อยหรอกครับ!” ร็อคซัสร้อง “ผมกลัว...อย่ากินผมเลยนะ”

“ถ้าฉันปล่อยเหยื่อไปเพราะเหยื่อกลัวฉันคงอดตายกันพอดี จริงไหม?” เอ็กเซลไล่นิ้วยาวกับผิวขาวผ่านตาข่ายที่ไม่ได้ช่วยปกปิดอะไร ซ้ำยังดูยั่วยวนเสียด้วยซ้ำ หน้าท้องขาวกระเพื่อมขึ้นลงเร็วตามแรงหายใจและแรงสะอื้น

“เรียกชื่อฉันสิ” ริมฝีปากหนาเริ่มขบกับตามร่างขาว ตั้งแต่ไหล่บางที่สั่นเทา “แล้วฉันจะหยุด...เรียกสิ”

“อ๊ะ! อะ เอ็กเซล” แผ่นอกขาวมีสีแดงกุหลาบเกิดขึ้นเป็นจุดๆ ยอดอกถูกครอบด้วยโพรงปากร้อน

“จ๊วบ! เรียกอีก”

“เอ็กเซล” มือหยาบจากการจับอาวุธและล่าสัตว์ลูบผิวเนียนและใช้มือเพียงข้างเดียวดึงชายเสื้อตาข่ายนั้นจนพ้นยอดอก

“อย่าหยุดเรียกสิ” ริมฝีปากหนายังคงไม่หยุดสร้างรอยไว้บนอกเนียน

“เอ็กเซล อ๊ะ! เอ็กเซล...เอ็กเซล” ยิ่งมีเสียงหวานครางหลุดออกมาเป็นระยะร่างสูงก็ยิ่งได้ใจ ริมฝีปากหนายิ่งเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ

“เอ็กเซล...” เสียงหวานแหบพร่า “เอ็กเซล...ได้โปรด...พอแล้ว ผมกลัว”

“ไม่เอาแล้ว...” เสียงหวานแผ่วหายไป เหลือเพียงเสียงร้องไห้อันแผ่วเบาและร่างกายสั่นเทาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “อึก! ไม่เอาแล้ว อื้ม!”

ริมฝีปากหนาประกบลงอีกครั้ง ตอนแรกก็ว่าจะแค่แกล้งหยอกเล่น แล้วค่อยๆทำความรู้กักกันแท้ๆ แต่เจ้าตัวเล็กเล่นน่ากินซะขนาดนี้หมาป่าอย่างเขาจะอดใจไหวได้ยังไง

เสื้อสองตัวที่ซ้อนกันเริ่มน่ารำคาญถูกถอดออกไป น่าแปลกใจที่ร็อคซัสนอนนิ่งแทบเป็นตุ๊กตาปล่อยให้ร่างสูงถอดเสื้อออกไปอย่างว่าง่าย

“ร็อคซัส...เป็นอะไร?” เอ็กเซลถามอย่างเป็นห่วง

“จะกินก็กินเถอะ ผมยอมแล้ว” ร่างบางส่งเสียงแผ่ว “ไม่เอาแล้ว” ก่อนเปลือกตาบางจะปิดลงปล่อยให้น้ำใสๆไหลออกมา

ยิ่งมองก็ยิ่งสร้างความสงสารให้แก่หมาป่าแดง ร่างบางนอนหลับตาตัวสั่นอยู่ใต้ร่างเขา ผิวเนียนมีทั้งรอยสีกลีบกุหลาบ รอยฟัน ไปจนถึงริมฝีปากที่ช้ำเพราะแรงของเขา

มือหนาอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้บนตักให้แผ่นหลับเล็กบางแนบไว้กับอกอุ่นของตัวเอง มือหนากอดปลอบและลูบหัวให้อย่างอ่อนโยน ใบหน้าหน่อคมก้มลงเอาริมฝีปากจูบซับน้ำตาให้อย่างนุ่มนวล

“อย่ากลัวฉันเลยนะ” เอ็กเซลจับให้หน้าผากเล็กชนกับหน้าผากของตน ลมหายใจร้อนจนสัมผัสได้ชัดเจนทำให้ร่างบางมีสีแดงระเรื่อขึ้นที่ใบหน้า

“ผมหนาว...” ร็อคซัสรีบพูดขัด “ขอผมใส่เสื้อได้ไหม”

“เดี๋ยวฉันจะทำให้นายอุ่นขึ้นเอง” ดวงตาสีน้ำทะเลหันไปมองร่างสูงแกร่งของเอ็กเซล ทั้งผิวสีน้ำผึ้งและกล้ามที่ขึ้นเป็นลอนสวย จนไม่ทันระวังตัว

“โอ๊ย!!” ความรู้สึกเจ็บและอึดอัดถูกแทรกเข้ามา ร่างบางรู้สึกถึงบางอย่างที่ถูกดันสอดเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง “เจ็บ! เอ็กเซล! ผมเจ็บ!”

ช่องทางฝืดเคืองและบีบรัดอย่างแรงเพราะไม่มีสารช่วยหล่อลื่น ครั้งแรกสินะ... ร่างสูงปล่อยนิ้วยาวของตนไว้อย่างนั้นโดยพยายามปลอบกระต่ายน้อยไปด้วย

“เอ็กเซล เอ็กเซล ผมเจ็บ ฮื่อ!” ร่างบางได้แต่ร้องไห้อ้อนวอน แต่ไม่กล้าขยับไปไหนเพราะความเจ็บปวดด้านล่าง

“ร็อคซัส ผ่อนคลายหน่อยหายใจลึกๆ ไม่ต้องเกร็งนะ” ร่างบางพยายามทำตามอย่างว่าง่าย กางเกงขายาวแล้วรองเท้าถูกถอดออกไปอย่างเบามือ “ฉันจะค่อยๆขยับนะ”

“ดะ เดี๋ยว! อ๊ะ! เอ็กเซล อ๊ะ อ๊า” ร่างบางรีบกระโจนกอดคอเอ็กเซลไว้ ความเจ็บปวดที่เริ่มจางหายไปแปลเปลี่ยนเป็นสัมผัสแบบอื่นมาแทนที่

“อ๊ะ ผมจะ มะ ไม่ไหว อ๊า อ๊ะ” เสียงหวานพูดอย่างยากรำบาก “หยะ หยุดเถอะนะ”

“หืม?” ร่างสูงกำรอบแก่นกายเล็กเอาไว้ก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือกดที่ปลาย “เธอหมายถึง...ตรงนี้สินะ”

“อื้ม เอ็กเซล...อย่า...” นิ้วยาวที่แทรกคาอยู่ด้านหลังยังไม่หยุดทำหน้าที่ขยับไม่หยุด เพื่อให้อีกนิ้วแทรกเข้าไปได้

“ฮืม ปล่อย...อ๊ะ ปะ ปล่อย!”

“อ้อนวอนฉันให้มากกว่านี้อีกสิ” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูยาวอย่างใจเย็น “มากกว่านี้อีก”

“อ๊า! ทะ ทำไมต้อง ทำ” เสียงหวามพูดขาดช่วง “จะกิน กะ อ๊ะ ก็รีบกินเถอะ”

“ฉันเองก็เริ่มหมดความอดทนแล้วนะ!” เสียงทุ้มเข้มขึ้น ดวงตาสีมรกตวาวแสงในเงามือดูราวกับนักล่ากำลังจะขย่ำเหยื่อก็ไม่ปาน ร็อคซัสหลบสายตาน่ากลัวคู่นั้น “บอกให้ทำตามก็ทำซะ!”

พลันน้ำตาใสก็ไหลออกมาอีกรอบ มือเล็กค่อยๆยกขึ้นเกลี่ยเส้นผมสีแดงออกและแข็งใจสบกับดวงตาวาวแสงนั้นอย่างกล้าๆกลัว “เอ็กเซล ขอร้อง โอ้ย!” นิ้วยาวทั้งสามกระแทกเข้าอย่างแรงราวกับแกล้ง “ปะ ปล่อยผม”

“พูดสิว่านายต้องการฉัน”

“ผะ ผม...ต้องการเอ็กเซล” ริมฝีปากหนายกยิ้มที่มุมปาก เอ็กเซลยอมปล่อยนิ้วมือที่ปิดไว้ออกแล้วใช้มือใหญ่ช่วยเขาแทน

“อ๊า...” น้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนตามหน้าท้องขาวใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อไปด้วยแรงปรารถนาที่ยังไม่มอดดับ เอ็กเซลกระชากนิ้วทั้งสามออกจากช่องทางแน่นอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กกระตุกตกใจ ก่อนบางอย่างที่ใหญ่กว่าจะแทรกเข้ามาแทนที่อย่างยากรำบาก

“ตอนนี้ดูเหมือนนายจะเป็นฝ่ายกินฉันเข้าไปนะ” ใบหน้าคมพูดหยอกล้อ จนร็อคซัสต้องหันหน้าหลบ “เจ็บมากไหม”

ลิ้นร้อนไล่เลียหยาดน้ำตาในที่ไหลอาบแก้มนวล ร่างบางพยายามสูดหายใจเข้าท้อง ช่องทางด้านหลังกระตุกเกร็งแน่น ความรู้สึกแสบแปรบวิ่งลงไปถึงเรียวขาเล็ก พร้อมกับกลิ่นคาวเลือดที่แรงขึ้นทุกขณะที่ของบางอย่างเริ่มขยับไปให้ลึกขึ้น

“เจ็บ ฮึก...”

“ไม่ร้องนะคนดี” เอ็กเซลกอดปลอบร็อคซัสไว้ ใบน้ำชื้นน้ำตาซุกลงกับอกกว้าง ลมหายใจแผ่วน่าอึดอัดและไม่ทั่วท้อง “ค่อยๆผ่อนคลายนะ”

เอ็กเซลค่อยพูดกับร่างในอ้อมแขน มือหนาพยายามลูบหลังปลอบทั้งที่ตัวเขาเองก็อดทนจนแทบบ้ากับแรงตอดรัดจากช่องทางอุ่นด้านล่าง

เมื่อแรงบีบรัดเริ่มคลายออก ร่างสูงก็ค่อยๆขยับกายเข้าออกอย่างช้าๆ

“อ๊า” เสียงหวานครางรับ น้ำตาใสขับส่งให้แววตาสีน้ำทะเลสะอาดหวานเยิ้มจนเจ้าของดวงตาสีมรกตไม่อาจละสายตาได้

“ซี๊ด...ร็อคซัส” เอ็กเซลกัดริมฝีปาก ร่างสูงต้องข่มใจไม่ขยับแรงจนเกินไปทั้งที่จริงๆแล้วอยากจะกระแทกแรงๆ แต่กลัวเอวบางๆของกระต่ายน้ำจะหักเอาเสียก่อน

“เอ็กเซล...อ๊ะ ระ แรงอีก...นะ” เหมือนฟางเส้นสุดท้ายจะถูกเผาไหม้ด้วยไฟราคะ เอ็กเซลยิ้มรับแล้วทำตามในสิ่งที่ร่างบางร้องขอ

“อ๊า อ๊ะ อื๊ม!” ดูเหมือนว่าเรื่องที่ว่า กระต่ายเป็นสัตว์ที่ปลุกเร้าได้ง่ายจะเป็นเรื่องจริง “อ๊ะ เอ็กเซล จะ มะ ไม่ไหว”

“พร้อมกันนะที่รัก” ร่างสูงใส่แรงจนแทบสุด กายบางกระตุกรับเล็บเล็กๆจิกลงบนแผ่นหลังกว้างจนเลือดซิบไปตามรอยเล็บ

เอ็กเซลกอดร่างบางไว้แนบอก น้ำอุ่นถูกฉีดใส่ช่องทางด้านหลัง และเปรอะเปื้อนไปตามแผ่นอกกับหน้าท้องของพวกเขา

แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่จบเพียงแค่นั้น...

กลับไปที่ : AU Kingdom Hearts